संतोष कुलकर्णी यांच्या लोक.. या गझलेने प्रेरित
पाहायाला आले लोक
या नाचा हो बाले लोक
का बैलांचे लागे लोण..?
..चाराखाऊ झाले लोक
प्रत्येकाला आली धार
..बहुधा थोडी प्याले लोक
जेव्हा तेव्हा डोके, हाय
माझे खात निघाले लोक
ज्याला त्याला होई भास
झालो पैसेवाले लोक
घेवुनिया झोपेचे सोंग
शृंगारात बुडाले लोग
..बुंदी की हा मोतीचूर..?
दात पाडण्या आले लोक...
नार ती कुठे गावत नाही
का मिठीत सामावत नाही?
दोष आरसा शोधत असतो...!
रूप त्यास मी दावत नाही
शब्दकोष मी शोधत बसतो
यमक सहज ते गावत नाही
जवळ बोलवे ती नजरेने
मी उगाच नादावत नाही
थंड येथले बियर किती हे...!
अन्य बारचे यावत नाही...!
दूध पाजता गणरायाला
सोंड त्यास तो लावत नाही...?
संतोष कुलकर्णी यांच्या फार मी कुठे... वर आधारित
Labels: विडंबन
सर्व आदरतात हल्ली बायकांना
कायद्याचा हात हल्ली बायकांना
सहज केसांच्या बटा कापून येती
बॉब आवडतात हल्ली बायकांना
राक्षसांची गरज नाही कलियुगाला
पुरुष घाबरतात हल्ली बायकांना
पाह्ती दिड्.मूढ सारे उपवधू नर
कोण आवडतात हल्ली बायकांना
पाहिजे नोकर नि कूली त्यांस; नवरे
धार्जिणे नसतात हल्ली बायकांना
भेट होते रूज़-पावडर-काजळाशी
चेहरे नसतात हल्ली बायकांना
देवही, भृंगा, तुझ्या-माझ्याप्रमाणे
चोरुनी बघतात हल्ली बायकांना
येतसे वाचून तव ओळी द्वयर्थी
'खोडसाळा', वात हल्ली बायकांना
आमची प्रेरणास्थाने - मिलिंद फणसे यांची जेहत्ते कालाचे ठायी आणि माफीचा साक्षीदार यांची काय द्यावा भात हल्ली जावयांना
Labels: विडंबन
आमची प्रेरणा - कुमार जावडेकर यांची गझल पोचुनी दारी तुझ्या
खोकुनी मागे तुझ्यावर मरत जायचे
मी घसे आता किती खाकरत जायचे?
रेखतो चित्रे जरा चावट सभोवती
त्यात रंग अनंग आपण भरत जायचे
किर्र काळोखात बुडता दशदिशा अम्ही
रातकीड्यांसम कुठे किरकिरत जायचे?
शूर्पणखेसम असे विद्रूप झाल्यावर
मी कशी वासूगिरी ती करत जायचे?
करत पत्नीच्या दिशेने वाटचाल, पण
हसत-खेळत का,तिला डाफरत जायचे!
वाचलेले शेष सारे विसरले तरी
खोडसाळाचे पकवणे स्मरत जायचे
Labels: विडंबन
आमचे प्रेरणास्थान - सुवर्णमयी यांची गझल निराधार
बायकांचे सरकार येथे
त्रस्त सारे भर्तार येथे
आवरावे 'ह्यां'ना कसे मी?
जाहले मी बेजार येथे
ही घडी नाही उत्सवाची...
चुकुन झाले गर्भार येथे
झोपला मंद कसा अवेळी?
जात वाया अंधार येथे
खुणवणाऱ्यांची रांग मोठी
छेडणारे चिक्कार येथे
सूर्य असता फिरतीवरी मम
काजवे आधार येथे!
Labels: विडंबन
"ये आये, मला पन्नास रुपये दे!"
"कशापायी र मुडद्या? माझं श्राद्ध घाल्तुय्स का काय?"
"तसं नव्हं, म्हातारे. गावच्या थेटरामंदी आपल्या दादांचा नवा विंग्रजी शिणुमा लागलाय."
"आत्ता! खूळ लागलं की काय म्हनायचं तुला? दादा आनी विंग्रजी शिणुमा! सकाळी सकाळी ढोसून आलेला दिसतोयस, मेल्या.का कालचीच उतरली न्हाय अजून?"
"उगाच काहीतरी बोलू नगं, म्हातारे. ही प्येपरातली जाहिरात बघ आनी मग बोल. जवा तवा आपलं पिणं काढत असते."
दादा कोंडके सहर्ष सादर करीत आहेत मराठीतील पहिला ग्रामीण इंग्रजी चित्रपट
धा इंची खोड
पात्रं :
राबर्ट लंगडा
सोपी नव्हं
झाय्क सान्त्या
बिषप रिंगारिंगारोझेझ्
इनिस्पेक्टर पाश
शिटलास पांडू, आणि इतर
तवा मंडळी, बघायला इसरू नका दादांचा ग्रामीण इंग्रजी धमाल इनोदी मर्डर शिणुमा "धा इंची खोड"
"घे र माज्या लेकरा हे शंभर रुपये. येक तिकीट माझ्यासाठीबी काड! आरं, य़ाडल्त्स शिणुमा हाये त्यो. तुला येकट्याला आत सोडनार न्हायीत.आन् मी सांगेन तवा शिणुमामंदी डोळं मिटून घेतले न्हाईस तर फोडून काढीन, मुडद्या! बघावं तवा त्या गोऱ्या म्याडमांची चित्रं चोरून बघत अस्तोस, मला ठाव नाय, व्हय?"
आमची प्रेरणा - अनुवहिनींचे प्रेमकाव्य जीव माझा अंतरी या
जाणते मज राहिला आकारसा नाही
आज का न्याहाळला मी आरसा नाही?
का मला नाकारले टवळ्या मनीसाठी
(एकपत्नी राहण्याचा वारसा नाही)
पेग छोटासा पुरेसे मद्य आहे का?
पेग पटियालाविना ओला घसा नाही
ते किती आले नि गेले पाहण्या मजला
रे तुझ्यासम एकही भंगारसा नाही
'खोडसाळा' म्यावऽऽऽऽ आता रोजचे आहे
आमचा बोका अता बेवारसा नाही
Labels: विडंबन