मुर्दाड

मूळ कविता : मृण्मयी यांची शृंगार


संपव आता उपास माझा, जेवायाला वाढ मला
खूप वडाला पूजपूजले, अता नको ते झाड मला
फुकट जेवसी, घोरत पडसी, उठून लागसी ढोसाया
उगा रिकामा पडून राहसी, दिवसा-रात्री नाड मला !
हात-तोंडाची पडे न गाठ, उत्कट व्हावी मिठी कशी ?
सोयरिकीचे तोडून बंधन , नवा लावू दे पाट मला
मनोमनी मी जरी वांछिते, नेई न कोणी हरून मला
नवऱ्याशी वादंग रोजचा, माहेराला धाड मला
हरेक जन्मी पुन्हा पुन्हा का होते अपुली भेट मढ्या ?
याही जन्मी हाच मिळाला, का नवरा मुर्दाड मला ?
कसे खोडसाळा समजावू, वरवरचा त्रागा आहे
रिझवाया मी आले तुज, समजोत कुणी बेचाड मला

0 Comments:

Post a Comment



Newer Post Older Post Home

Blogger Template by Blogcrowds