फुटत राहि ल्या आयुष्याच्या बिलोर काचा ही अप्रतिम गजल वाचून आमच्या अनंतात, आपलं, अंतरात, ढवळू लागलं. क्षीरसागरातून ढवळल्यावर रत्नं निघाली. आमच्या खोडसाळ अंतरातून मात्र....असो.
ओष्ठशलाका ओठांवरती फिरत राहिली
काल रात्रभर सखी प्रसाधन करत राहिली
तसूभरीही जरा सखीचे बूड न हलले
एकच जागी बसून नुसती चरत राहिली
पहा मातीचा गंध घेऊनी पाउस आला
फुटकी कौले अंगावरती गळत राहिली
उगाच घडली चूक अरण्यातली आपली
त्या भेटीने खाज अंगभर उठत राहिली
फुटत राहिली 'खोडसाळ' तुज छचोर वाचा
दिवस मास गझलांची शकले पडत राहिली..........
Labels: विडंबन
Subscribe to:
Posts (Atom)