प्रेरणा : मिलिंद फणसे यांची कविता नेपथ्य
का असे विडंबन मम काव्याचे होते ?
माझेच फक्त की ज्याचे त्याचे होते ?
ठेचते, विखुरते तुकडे इकडे तिकडे
हे असेच का माझ्या हृदयाचे होते ?
लागते वळाया नजर षोडशीमागे
त्यामुळे मग हसे वार्धक्याचे होते !
कंचुकी कशाला दिलीस तू परिटाला ?
भलतेच रंगले चित्त तयाचे होते
सोडवे हवाई-मार्गमोह ना मजला
चोरटे प्रलोभन पवनपऱ्यांचे१ होते
मज लोभ, मोह अन् हाव असे स्वर्गाची
पण काय करू, भयही मरण्याचे होते
वेगळे मुंबई- आणि पुणेकर२ कोठे ?
असलेच फरक तर अभिमानाचे होते !
कवितागुण तुजला खोडसाळ ना दिसती
का वेध फक्त तुज वैगुण्याचे होते ?
१ : या लेखाशी या 'कविते'चा असूयाग्रस्त पोटदुखी व्यतिरिक्त कोणताही संबंध जोडल्यास सदरहू लेखक त्यास जबाबदार राहणार नाही.
२ : अत्यंत आगाऊ (इथे आगाऊ शब्दात श्लेष नाही!तो ज्या अर्थाने समोर येतो त्या अर्थानेच घ्यावा.) सूचना :- पुण्य -> पुण्यकर पुणे -> पुणेकर. समस्त पुणेकर व्याखेने (by definition) पुण्यवान असतातच, नाही का?
Labels: विडंबन