प्रेरणा : प्रदीप कुलकर्णी यांची अप्रतिम कविता ने पुन्हा मज माउली...!

..................................................
ने पुन्हा मजला मुली...!
..................................................

सोसवेना ही उन्हे; छायेत ने, शेतात ने !
ने पुन्हा मजला मुली, तू मस्त काळोखात ने !

भेटली येऊन लेले; जीव पण रमला कुठे ?
भेटली नेने नि चित्रे; मेळ पण जमला कुठे ?
डाव शेवटचाच...दुसरीस वरण्याच्या आत ये !

जेवुनी खानावळीचे यापुढे जगणे नको !
खाउनी पोहे-चहा हे उपवधू तगणे नको !
घाल मजला माळ; मज तू अन्नदरबारात ने !

ताट वाढावे असे की संपता संपू नये !
संपता पोऱ्या कुणी मज बिल कधी देऊ नये !
टिप न लागो द्यावया; घरच्याच हॉटेलात ने !

एवढे उपकार माझ्यावर जरा करशील का ?
काक पोटातील माझ्या शांत तू करशील का ?
न्यायचे तर ने यमा, भरपोट पण स्वर्गात ने !
* * *

हाय, जन्माला कसा आलाय सूकर हा पुन्हा...
जो कधी करणार नाही स्नान करण्याचा गुन्हा...!!
सोसवत हा गंध नाही; मज जरा हौदात ने !

घाल जन्माला विडंबन खोडसाळा तू पुन्हा...
जे कधी ठरणार नाही काव्यजगती या गुन्हा...!!
खंत अथवा खेद नाही; मज काव्यबाजारात ने !

* * *
मस्त काळोखातुनी तू मज सखे सज्जात ने !!

-खोडसाळ
..................................................
विमर्दनकाल :१९ ते २१ मार्च २००८
..................................................

स्फूर्तिस्थान : श्वास स्वातीचा यांना झालेला दृष्टी भ्रम

दृष्टी भ्रम १




कित्येकदा गेले दिवस
मला ते....
जडसे वाटत होते.
मग
पायावर सूजही दिसे.

आता पाहते तर,
वाढलेले वजन.

उद्या कदाचित!!
तुलाही दिसेल.
पुढे पुढे,
वाढू लागलेले पोट.
किंवा मग
खाईन काही...
आंबटसं....
रोज



खोडसाळ............०५-०३-२००८

Newer Posts Older Posts Home

Blogger Template by Blogcrowds