मूळ रचना : मृण्मयी यांची सती
भार माझा वाहणारा कोण आहे?
लीलया मज उचलणारा कोण आहे?
वर्षणारी मेघना असता घरी मी
बारमध्ये ढोसणारा कोण आहे?
हो, सखे येतात मदतीला हजारो
चान्स हा नाकारणारा कोण आहे?
मी रती होऊ कुणासाठी कशाला?
मदन मजला शोभणारा कोण आहे?
फार शब्दांना नको ताणूस इतकी
श्लेष येथे जाणणारा कोण आहे?
खोडसाळा भीत होते कैक आले
काव्य येथे टाकणारा कोण आहे?
प्रेरणास्रोत : प्रदीप कुलकर्णी यांची कविता 'अपशकुनाची घार!'
..................................................
मोसंबीची धार!
..................................................
सर्व आहेत तर्र तेथे
अन् खुले क्लबाचे दार
अंगणातल्या गुत्त्यावरती
मोसंबीची धार!
नायकिणींचा अमोल वावर
उंबरठ्याच्या आत
"मुंगळा मुंगळा" धून कधीची
असते कोणी गात!
मध्येच उठते कधीतरी
अन् ठुमका घेते एक
फडफड करते ती डोळ्यांची
मग होतो उद्रेक!
"खलास!" अंगण होते सारे
मदहोशीतच चूर
आणिक जातो मिळून त्यातच
"बिडी जलै ले"धूर!
टपून असतो खोडसाळ मी
कधी उघडते दार
अंगणातल्या गुत्त्यावरती
मोसंबीची धार!!
- खोडसाळ
..................................................
रचना आज : २४ जुलै २००८
..................................................
आमचे परममित्र व विडंबनव्यवसायबंधू श्रीयुत केसवसुमार यांनी निवृत्तीचा निर्णय घेतला याचे आम्हांस खूप दुःख झालेले आहे. केशाचा असा अचानक श्री श्री केशवानंद महाराज झाल्याने विडंबन क्षेत्रात कधीही भरून न निघणारी पोकळी निर्माण झाली आहे. संन्यास घेताना त्यांनी आम्हांस "संसारात ऐस आणि विडंबनं करीत राहा" हा आशीर्वाद दिला. त्यांची आज्ञा शिरसावंद्य मानून आम्ही आमची मूळ प्रवृत्ती कायम ठेवणार आहोत. खालील रचना श्री श्री केशवानंदांच्या चरणार्पण.
छळले मज त्या सर्व कवींना स्मरतो आहे
सूड घ्यावया रोज विडंबन लिहितो आहे
वा व्वा टाळ्या मिळो ना मिळो मज रसिकांच्या
हातुन माझ्या रोज कुणी भादरतो आहे
कवी अडकता प्रतिभेच्या जाळ्यात माझिया
चिरून त्याला माशासम मी तळतो आहे
मित्रांना ही सावध केले होते मी की
दोस्तांचीही शत्रूंसम मी करतो आहे
डोक्यामध्ये कवड्याच्या मी पाहू शकतो
म्हणून कविवर मज इतका घाबरतो आहे
शब्दांच्या ज्यांनी कोलांट्या खूप मारल्या
विदूषकाचे सोंग घेउनी छळतो आहे
जरा मोकळे साच्याच्या पिंजऱ्यातुन व्हा हो
तेच तेच वाचून रोज कळवळतो आहे
साद घालतो खोडसाळ नाठाळ कवींना
हेच मागणे, हीच विनवणी करतो आहे...
स्फूर्तीस्रोताचे उगमस्थान : मुमुक्षू यांची कविता बाळ थांबला कधीचा..
कसे नेसावे तयास, कसा सांभाळावा व्यास..
मिणमिणता उजेड अन् धोतराची कास.
येथ सर्वत्र गर्दुल्ले, कोण शुद्धीत कळेना..
हुक्का ओढण्याच्या जागी, दरवळतोय वास.
कसे अफुत रमले जन सोकावल्यावाणी..
डोळे तारवटलेले, लागे खोकल्याची ढास.
दिन-रात एक सारे, त्यास पिण्याच्या क्षणात..
बाळ थांबला कधी का, तया ढोसण्याचा ध्यास.
खोडसाळ
श्री. प्रदीप कुलकर्णी यांच्या एकमेवाद्वितीय दिवलीने आमच्या तामसी मनात पाडलेल्या प्रकाशात आम्हीही थोडे लेखन करून घेतले.
....................................
... खोडसाळ आहे दिवटी!
....................................
मी रोज कशाला वाचू?
शब्दांचा असला चकवा....
त्यांना ही गाणी रचुनी
येईना कैसा थकवा!
ती जखम काळजामधली
मज रोज नका हो दावू
प्रतिसाद देउनी त्यावर
मी लेप कितीदा लावू?
थिजलेल्या गाण्यासाठी
का श्वास ताणवत जाई?
सांगून संपले सारे
हे त्यास जाणवत नाही?
टाकाया सज्जच होते
भय ना त्यांना पाट्यांचे
अवतार असावे बहुधा
चिपळुणकर वा माट्यांचे!
वाचल्याविना पण का हो
भाळावर पडल्या आठ्या
कवितावाचन मी करता
का गायब झाल्या पोट्ट्य़ा?
सक्तीचे-आसक्तीचे
मज प्यारे वादळवारे
गजबजले जे ललनांनी
पाहिलेत सर्व किनारे
मी दूर फेकला जावा
बेटावर निर्जन कुठल्या
हा नवस बोलती कविवर
मजविषयी उठल्या-सुठल्या!
सुटकेचा क्षण येईना
ही पानभराची शिक्षा
पाहतो देवही बहुधा
वाचकहो, सत्त्वपरीक्षा!
ओलांडिन सहजगत्या मी
या कविपंक्तींच्या राशी
खोडसाळ आहे दिवटी
अभिव्यक्तीची मजपाशी!
- खोडसाळ
....................................
रचनाकाल : १७ जुलै २००८
....................................
आमची प्रेरणा : प्रसाद शिरगांवकर यांची सुंदर कविता 'अधीर ओठ टेकता'
अधीर ओठ टेकता तयास मारतेस तू
मिठीत पण सुधीरच्या झकास लाजतेस तू!
चिडून नारीजात ही उभी तुझ्याच अंगणी
उगा पतींस सर्व का अशी खुणावतेस तू ?
तुलाच पाहण्या उनाड रोमियो उभे किती
गवाक्ष उघडुनी खुशाल रूप दावतेस तू
अता कुठे जरा जराच रंगतेय प्रीत ही
अशात हाय प्रेमिकास दूर सारतेस तू?
सखे तुझ्या मिठीत लाच खोडसाळ मागतो
उगाच लाजतेस अन उधार ठेवतेस तू...
आमची प्रेरणा - मिलिंद फणसे यांची माझ्या रचना
गरुड नाही, कावळ्याची झेप आहे
पुनपुनः ही वाजणारी टेप आहे
पायवाटेचा चिखल उडवीत येसी
बस, महामार्गास हा आक्षेप आहे
कोवळ्या वाचून झाल्या सर्व रचना
झोंबरा प्रतिसादरूपी लेप आहे
वाचताना काव्य मी विव्हळू किती रे?
काव्य कसले, काफियाविक्षेप आहे!
ही रदिफ, हा काफिया अन् ही अलामत
गझल नाही, फक्त तैसा 'शेप' आहे
हे विडंबन आणि टीका व्यर्थ सारे
खोडसाळा, तो तवा निर्लेप आहे...
आमचे प्रेरणास्थान : कविवर्य सुरेश भट यांची गझल "माझी उदास गीते"
माझी भकास गीते तू ऐकतोस का रे ?
अन् आसपास माझ्या रेंगाळतोस का रे ?
येताच तू समोरी मी जर पळून जाते
कुत्र्यासमान मागे तू धावतोस का रे ?
माझा मुका मिळावा, का छेडतोस म्हणुनी ?
थोबाड तू स्वत:चे हे पाहतोस का रे ?
एकांत थेटराचा अंधारला असू दे
तू 'अंतरा'त माझ्या डोकावतोस का रे ?
Labels: विडंबन