(नवनीत)

प्रेरणा : मिलिंद फणसे यांची गझल नवनीत

भावना नाहीत माझ्या, शब्दही नाहीत माझे
अन् तरी सर्वांस वाटे ढापलेले गीत माझे

मस्त हा एकांत, गाणी, वारुणी, साकीचि संगत
बहरले सारे कवित्व याच सामग्रीत माझे

कल्पनांची कामधेनू कोठली नशिबात माझ्या?
ती वळूरूपी कवींची, दैवही विपरीत माझे

सर्प माझ्या वैखरीचा चावला असल्यामुळे का
पाहुनी असतात मजला दोस्तही घाईत माझे

स्पर्शता परतत्त्व, भरते लेखणीला हुडहुडी अन्
ताप येतो, चोंदते मग नाकही सर्दीत माझे

वाचता परकाव्य, गाते लेखणी उत्स्फूर्त गाणी
एरवी दबकून असते बोलणे भयभीत माझे

सांग का शब्दांस येतो आद्य धारेचाच परिमल?
"तोंड मी घालून असतो रोज त्या सुरईत माझे"

जे दिसे की पद्य आहे त्यास का नाही म्हणू मी ?
खोडसाळा, रेवडीचे कार्य हे तेजीत माझे

उपास

प्रेरणा : प्रवास

सोसत नाही उपास तोवर चेपत जाणे
चरणे म्हणजे खुशाल ढेरी फुगवत जाणे

उदरम्‌ भरणम्‌ कधी कधी घासांनी आणिक
तोंडामध्ये कधी बकाणे कोंबत जाणे

पक्वान्नांशी क्षणोक्षणी गुजगोष्टी करणे
पोटामधल्या प्रखर अग्नीला विझवत जाणे

कसले लंघन, कसल्या गप्पा उदरशुद्धीच्या
देहाला का फुका उपाशी ठेवत जाणे ?

उपवासाला असेल जर काजूची फेणी
खाण्यासोबत 'खोडसाळ' ती प्राशत जाणे

नाही

मराठी गझल कार्यशाळा-२ जाहीर झाल्याचे कळले व आम्हाला हर्षवायू का काय म्हणतात तो झाला. मात्र तिथे जाऊन बघतो तर

* ह्या कार्यशाळेत हझल (हास्य-गझल) स्वीकारली जाणार नाही

ही "No Entry"ची पाटी! साऱ्या उत्साहावर विरजण पडले. मग काय, आलो माघारी. कार्यशाळेत विद्यार्थी म्हणून देण्यासाठी रचलेल्या ओळी वाकुल्या दाखवीत होत्या.
(स्वगतः खोडसाळा, एकूण तुझ्या भाग्यात कार्यशाळेचे मार्गदर्शन नाहीच. गुरूजन तुझा एकलव्य करून सोडणार. आंगठा मागत नाहीत हे नशीब समज.)


कार्यशाळेचे मला बक्षीस नाही?
काय शब्दांचा बरा हा कीस नाही?

बांधलो 'नाही' रदीफ़ाला जरी मी
काफ़ियाला राहिलो ओलीस नाही!

वृत्त ते सांभाळता दमछाक होते
आणि यमकाची मला प्रॅक्टीस नाही... :(

चालवू म्हटले तरी चालीत नाही
कोण म्हणतो काफ़िया डॅंबीस नाही?

हट्ट का धरता अलामत पाळण्याचा?
शायराला फार ही तोशीस नाही?

घ्याल का, संयोजकांनो, गझल माझी?
स्पष्ट सांगा, यात घासाघीस नाही

मान्य, हौशाचे असे हे कवन नवखे
बनचुक्यांच्या पात्र हे माफीस नाही

खोडसाळा, कविवरांना राग आला
हात त्यांच्या घातला दाढीस, नाही?

थांबवा गाडी

आमचे प्रेरणास्थान : आदरणीय जयंतरावांची सुंदर गझल 'थांबवा हे जग'


थांबवा गाडी, मला उतरायचे आहे
साखळी ओढा, इथे थांबायचे आहे

जा कुठेही आज, राणी, तू निजायाला
आज मजला रात्रभर घोरायचे आहे

एक हाताचीच बोटे ती पुरे झाली
सज्जनांचे गालफड शेकायचे आहे

रद्द झाल्या का अचानक सवलती साऱ्या?
कर्ज बॅंकेचे अजुन फेडायचे आहे

फार केल्या कविजनांच्या विनवण्या, आता
वर्म कवितांचे मला शोधायचे आहे

मूळ गीत : "जीवनात ही घडी अशीच राहू दे"

बेवड्यास दो घडी नशेत राहू दे
देशि पाज थोडिशी, शिवास राहू दे ॥धृ॥

रंगविले मी मनात चित्र देखणे
आवडत्या साकींचे मस्त नाचणे
बारातिल चांदण्या निवांत पाहू दे ॥१॥

बहुत पेग घेण्याचा छंद लागला
चकण्याचा अन्‌ वरती खर्च वेगळा
दोस्तांचे हात तंग सैल होऊ दे ॥२॥

राहू दे असाच मला नित्य ढोसता
जाऊ दे असाच काळ धुंद राहता
'तास मोदभारला'* अनंत चालू दे ॥३॥

* :- 'Happy Hour'

आमची प्रेरणा : कवितेशिवाय कविता


................................
खोड्यांशिवाय कविता...!
................................

शोधून सापडेना माझ्यातला कवी!
केव्हा तरी सुचावी मज कल्पना नवी!

मी तीच तीच दु:खे सांगायची किती?
कंटाळलेत सारे, वाचायची किती?
वाचून आजची ती मागील आठवी!

कविता करून झाली हे बोललो जरी...!
कविता निदान थोडी वाचायची तरी...!
मुरडून नाक वाचक पण पान उलथवी!

शब्दांपलीकडे मी जाईन का कधी?
मी अर्थपूर्ण गाणे गाईन का कधी?
खोड्यांशिवाय कविता पाडायला हवी!

- खोडसाळ


................................
खोड्याकाल ः ८ सप्टेंबर २००८
................................

(जिंदगी)

प्रेरणेचे उगमस्थान : मिल्या यांची गझल जिंदगी

विना निंद,तळमळू लागली
आळसावली,चळू लागली

उपोषणाने दीड वाजता
भुकी पल्लवी गळू लागली

ष्टोची ज्योत ही पेटवली अन
मासळीस सवतळू लागली

चिंबोरी, बघ, तुडुंब भरली
शिजवताच दरवळू लागली

कशास झंपर तिने घातला?
ठेच काळजा हळू लागली

जरी बावळट तरी तिची मज
नेत्रपल्लवी कळू लागली

गंध असा वाऱ्यावर आला
दूर माणसे पळू लागली

अशी जन्मभर जेवली सखी
इथुन-तिथुन डचमळू लागली

पाय रोवता, खोडसाळ, ती
भली भली चळचळू लागली

येऊ कसा तुमच्यात मी ? हा श्रीयुत योगेश वैद्य यांना पडलेला प्रश्न आम्हालाही पडला. सुदैवाने उत्तरही लवकरच मिळाले.


येऊ कसा तुमच्यात मी? बोलू कसा तुमच्यात मी?
ही काळजी नाही मला, तरबेज हा घुसण्यात मी !

आले मला शोधावया ताई तुझी, भाऊ तुझा
बांधून हा आहे उभा बाशिंग हे गुडघ्यात मी

मी कोंडले वासास त्या, कोणास ना जाणू दिले
हे एवढे जमते मला, नसलो जरी सुस्नात मी

वाटे किती, खेटू तुला, घालू तुला मी मागणी
का राहतो मागे तरी ? का नेहमी भीष्मात मी ?

नोटा मुळी ना थांबल्या, हे मोजणे ना थांबले
खादाडणे माझे जगाने पाहिले, भ्रष्टात मी

Newer Posts Older Posts Home

Blogger Template by Blogcrowds