आपल्या सर्वांच्या मायमराठीने सोडलेला सुटकेचा निश्वास सध्या मराठी जालविश्वात सर्वत्र ऐकू येत आहे. तिच्या या आनंदाला कारणही तसेच आहे. गेली काही वर्षे तिला पीळ पीळ पिळून घेतल्यावर श्री. मिलिंद फणसे यांनी आपली मेहेरनजर (पक्षी : वक्रदृष्टी) यावनी भाषेकडे, चुकलो, ज़ुबानकडे, वळवली आहे. (कोण आहे रे तो "बुरी नज़रवाले तेरा मुँह काला " म्हणणारा ?!) हे ऐकून मायमराठीस जरी हर्षवायू झाला असला तरी उर्दूअम्मी रडत रडत अश्फ़ाक़ परवेज़ कियानी व मुल्ला ओमरकडे गेल्याची खात्रीलायक बातमी ISI मधील आमच्या विश्वसनीय सूत्रांकडून मिळाली आहे.
तद्दन बाजारू हिंदी चित्रपटगीते ऐकण्यापलिकडे हिंदी/हिंदुस्तानी/उर्दूशी कोणताही संबंध आलेला नसताना मिलिंदमियाँना त्या भाषेत शेर लिहिताना (की कहताना ?) बघून आम्ही जलकर खा़क न होतो तर नवल ! लाहौल विलाकुवत ! अरे, चार-दोन हिंदी सिनेमे आम्हीही पाहिले आहेतच की. तो राजकुमार का कोण म्हणतो ना, "जानी, हम किसीसे कुछ कम है क्या?! हम हम है, बाकी सब पानी-कम है!" तेव्हा मिलिंदमियाँपासून स्फूर्ती घेऊन म्हणा किंवा जलकर खा़क होऊन म्हणा, आम्हीही ठरवले - यवनांवर नाही तर नाही, निदान यावनी(भाषे)वर तरी प्रभुत्व मिळवायचेच! देखना है ज़ोर कितना बाजू-ए-खोड्यामें है...
जिस ओर देखता हूँ कितनी बिमारियाँ हैं
हैज़ा, मलेरिया या सीनें धुवाँ धुवाँ हैं
बिजली को गुल कराके पूछें अवा़मसे वह
माथेंपे क्यों पसीना, क्यों बंद बत्तियाँ हैं ?
आए करीब इतने हम प्यार के सफ़रमें
गुस्सा मुहाफ़िजोंने दी खूब गालियाँ हैं
वह रूठनाभि, यारों, मेंहंगा हमें पडेगा
दीदारेअश्रफ़ी क्या जब चार बीवियाँ हैं ?
सायें हैं ज़िंदगीपर गुजरी हुई शबोंकें
हड़तालपर है बीवी, बच्चों को छुट्टियाँ हैं
लो, शाम आ गयी है उनकी शिकायतोंकी
इल्ज़ाम रातभर अब, मैं हूँ, सफ़ाइयाँ हैं