...ये ना !

आमची प्रेरणा - श्रीयुत प्रदीप कुलकर्णी यांची माउलींच्या आठवणीने व्याकूळ होऊन रचलेली परिपूर्ण, अप्रतिम कविता ...ज्ञाना!


............................
..ये ना !
............................

वासनांनी गांजण्याआधीच राया आज ये ना !
देह हा साऱ्या विकारांच्याकडे नेण्यास ये ना !

तू अता अडतोस का माता-पित्यांच्या आठवांनी ?
लावली होतीस का मग तू मला मेलीस माया ?
गुंतला आहेस निवृत्ती-विरक्ती यात का तू ?
का तुला झाली नकोशी ऐन तारुण्यात काया ?

अधर हे देईन... ज्यांनी अमृताला लाजवावे
घोट तू सारे कटू पेल्यातले ते पचव आधी !
मोगरा फुलला तुझ्या या मनगटी रुजल्यावरी हा -
...पैंजणांच्या लागली तालावरी आहे समाधी !!

उंच तू गगनावरी नेण्या विमाना आज ये ना !

सोड ती दु:खे जगाची ? कोणत्या काळामध्ये तू ?
आजच्या काळी कसे हे वागणे वेड्याप्रमाणे ?
वाढली आहे तुला ही केशरी रंगेल वाटी
थंड का केलेस आगीला असे तू कोण जाणॆ...!

तू रहा वर्षानुवर्षे माझिया हृदयात जागा
अन्यथा हृदयात शिरती माझिया ते चोर भुरटे...!
आजही वर्षाव नोटांचा तुझा तो आठवे अन्
बाकीचे असतात सारे...रोजचे षौकीन फुकटे !!

जन्मभर का वाट पाहू ?...तू कुठे मेलास ? ये ना !

............

त्याग संसारी सुखांचा का असा केलास ? ये ना !
............

- खोडसाळ

.....................................................
वैराग्यकाल - २९ मे २००८
.....................................................

प्रेरणा : चैतन्य दीक्षित यांची गझल ठेवणे ठरवून काही!

एवढ्या साऱ्या पऱ्यांना मी जरा ओशाळतो

ठेवतो ठरवून काही, बोलता ढेपाळतो !

काम करण्याशी तसे काही न माझे वाकडे

टाळण्याचे काम माझे, काम करणे टाळतो !

ना कुणाशी वैर माझे, पाहतो साऱ्यांस मी

पोरगी येवो कुणीही, मी तया न्याहाळतो !

मी समीक्षांचाच होतो लक्ष्य झालो एकटा

टिप्पण्या नि टोमण्यांची आज पाने चाळतो

मी न इतरांच्या मुक्यांच्या फार आशा ठेवल्या

पाहुनी ही सोबतीची चांदणी चेकाळतो !

भूतबाधेशी घरोबा, चेटकीशी सख्यही

खोडसाळा, पोरही तव भासतो वेताळ तो !

ठेवतो ठरवून काही, बोलता ढेपाळतो !

(प्रवास !)

मूळ कविता : प्रदीप कुलकर्णी यांची कविता प्रवास !


.....................
प्रवास !
.....................

खेटले सारे कसे हे
लाज सोडोनी प्रवासी...?
पाठपोटी लगटले अन्‌... बिलगले काही पदासी !

चेहऱ्यावर साळसुदकी
त्यातले नसल्याप्रमाणे
पाहती येथे-तिथे त्या गावचे नसल्याप्रमाणे !

यांस कैसी आवरू मी ?
हात कोणाचा धरू मी ?
लोचटांपासून आता कोणती आशा करू मी ?

शेवटी आता अशांशी
चालला हा वाद माझा...
"लावता धक्का मला का ? प्लिज्, सोडा नाद माझा !"

चालली आहेच बस अन्‌
ते असे मस्तीत सारे
खोडसाळा, थांब मेल्या !सँडलीचा मार खा रे !

-खोडसाळ

.........................................
दुर्घटनाकाल : १५ मे २००८
..........................................

आबा, या T20 तील क्रिकेटने आमच्या अभ्यासाची पार वाट लावली आहे. आम्ही व आमच्यासारखे हजारो जरा कुठे शहाण्या प्रथम वर्षीय वैद्यकीय विद्यार्थ्यांप्रमाणे मन लावून शरीरशास्त्राचा अभ्यास करू लागलो, किंवा नृत्याचा अभ्यास करू लागलो की लगेच एखादा फलंदाज षटकार-चौकार मारून त्यात व्यत्यय आणतो. किती समजावले तरी ऐकत नाहीत. यांना काय वाटते, मैदानावर जमलेले सारे यांचा खेळ बघायला आलेले आहेत ? मैदानाच्या कडेला आमची शाळा भरते म्हणून आम्ही येतो. अहो, बारामतीकर साहेबांनी आमच्यासाठी खास गौरदेशातून छान छान शिक्षिका आणल्या आहेत. (अशा शिक्षिका आमच्या देशी शाळांमध्ये असत्या तर? 'अशीच अमुची टीचर असती...' ) त्याही भान हरपून, अंगविक्षेप करून शिकवण्यात दंग असतात आणि तेव्हढ्यात कोणीतरी *** विकेट घेतो आणि आम्हा मुलांचे लक्ष अभ्यासावरून उडते. नाव न सांगण्याच्या अटीवर काही शिक्षिकांनी याविषयी आमच्याकडे नाराजीही व्यक्त केली आहे. "आम्ही सामाजिक कर्तव्य समजून सतासमुद्रांपलीकडून तुम्हा आबालवृद्ध भारतीय विद्यार्थ्यांना एनॅटमी आणि शास्त्रीय नृत्य शिकवायला आलो पण आमच्या अध्यापनात या क्रिकेटमुळे सारखे अडथळे येतात. अशाने पोर्शन पूर्ण कसा होणार? "

आबा, काही नतद्रष्ट म्हणतात की या वयात इतका (आणि असला) अभ्यास आम्हाला झेपणार नाही. अहो, माणूस शेवटच्या श्वासापर्यंत विद्यार्थी असतो हे शाळेत जायला लागल्यापासून ऐकत आलोय आम्ही. आता ते आचरणात आणतो आहोत तर नाकं मुरडून , "शोभत नाही हो या वयात ! " हे ऐकवण्याची काही गरज होती का ? आबा, आम्ही तर म्हणतो, प्राचार्य बारामतीकरांची परवानगी घेऊन व शिक्षणमंत्री पुरक्यांना सांगून आमची रोज परीक्षाही घ्या ! मग सगळ्यांना कळेल आम्ही किती मन लावून अभ्यास करतो ते.

पण आबा, आमचा अभ्यास नीट होण्यासाठी या T20 तील क्रिकेटवर ताबडतोब बंदी आणा. नाही, नाही, T20 वर बंदी आणा असे नाही म्हणत आम्ही. फक्त त्यातील क्रिकेटवर.तरुण पिढी बिघडते म्हणून तुम्ही डान्सबारवर बंदी आणलीत. आता महाराष्ट्रातील (देशाचे जाऊ द्या, देशात अजून राष्ट्रवादीचा गृहमंत्री यायचाय. काय म्हणता, साहेब लवकरच पंतप्रधान होणार आहे ? अहो, पण दहाच खासदार ना तुमचे ? असो, नाहीतरी आम्ही राज्यशास्त्राचे नाही, एनॅटमीचे विद्यार्थी आहोत.) आमच्यासारख्या हजारो विद्यार्थ्यांचे भवितव्य तुमच्या हातात आहे. आमच्या या शिक्षिका वैतागून नोकरी सोडून मायदेशी जाण्याअगोदर साऱ्या खेळाडूंना घरी बसवा व आम्हाला एकाग्र चित्ताने शिकू द्या. आबा, आमच्यासाठी इतके कराच.

आपला,
ललित मोदींच्या शाळेतील एक विद्यार्थी

(आरसा)

जयन्ता५२ यांची अप्रतिम गझल आरसा वाचून आम्हालाही त्या आरशात स्वतःचे प्रतिबिंब पाडावेसे वाटले.


लाडका स्त्रीचाच आहे आरसा
आणि पुरुषा जाच आहे आरसा

मी कधीचाच फुगलो, पोट सुटले,
सांगतो, कुजकाच आहे आरसा

जागचा तो हालला नाही कधी
सुस्त तो भलताच आहे आरसा

ओळखीचे हासला लोचटपणे
हा जरा लुब्राच आहे आरसा

उष्ण वाफेने तयाला झाक तू
हा जरा 'तसलाच' आहे आरसा

रोज पाही रूपसुंदर देखण्या !
जाऊ दे, घरचाच आहे आरसा...

हासुनी बघता कधी मी त्यामधे
फिसकनी हसलाच आहे आरसा

खोडसाळा का फिदा यावर मुली ?
रोमियोचा 'बा'च आहे आरसा

(किंमत)

प्रेरणेचा मूळस्रोत : अनिरुद्ध१९६९ यांची सुंदर गझल किंमत


कारने होतो निघालो जायला
चांदणीच्या बारला पाहायला

बार हा साधा न होता पण तरी
वेळ थोडा लागला शोधायला

मी तरी सर्वांमुखी हे ऐकतो
खूप किंमत लागते मोजायला

काळजी माझी नका इतकी करू
माल पुष्कळ आणला उडवायला

छंद मी केले पुरे उधळायचे
लागली नोटांस ती वेचायला

"हो पुढे", म्हटलेस तू, "आलेच मी"
मी खुळ्यागत लागलो वागायला

भाव मी बालेस त्या इतका दिला
लागली शेफारुनी चालायला

'खोडसाळा' फेकले रस्त्यावरी
ताळ होता लागला सोडायला...

मायना


आमची प्रेरणा : मिलिंद फणसे ह्यांची गझल यातना


फोटोतुनी तुझ्या मी रंगास ना समजलो
तुज, सस्यश्यामले, मी गौरांगना समजलो

साठीत जीवनाच्या, धुंदीत मी सुरेच्या
चष्म्याविना तुला मी नवयौवना समजलो

पाहून तू मला का मिटलास एक डोळा ?
मिटण्यातली धिटाई प्रस्तावना समजलो !

माझेच नाव देसी चिल्लापिलांस अवघ्या
हा डाव का तुझा मी आधीच ना समजलो ?

समजून राम धरले जेव्हा उरी तिने मज
मी अर्थ मत्सराचा, रघुनंदना, समजलो

कळले न आतड्यांचे दुखणे मुळीच त्याला
पाहून डॉक्टराचे बिल वेदना समजलो

झाली क्षमाशिला ती तेव्हाच जाणले मी
परमेश्वरा, खरेदीची योजना समजलो

"सरला", वसंत वदले, "आहे तुझ्यात काही"
"पाहूनिया लिफाफा, मी मायना समजलो"

स्फूर्तिस्थान : माझे अभावाचे विश्व...!


.....................................

माझ्या स्वभावाचे अश्व...!

.....................................

काल होतीस प्रेयसी
आज झालीस वहिनी
रोज संख्या वाढे, वाढे
मला किती रे भगिनी !!

अता का ग भेटलीस...?
केलीस का बडबड?
भंगलेल्या हृदयाची
पुन्हा झाली पडझड !

प्रौढपणा जरी तुझा
माझे बरे ना लक्षण...
पोर तुझ्या खांद्यावर
माझे चालू सर्वेक्षण !

होती तुझ्या कडेवर
बाळी एक रडणारी...
तिला लागलेली भूक
भोकाडून सांगणारी !

कधी खोटे रुकारणे
कधी जाणे ते रुसून
कधी मोहक कटाक्ष
सारे गेली विसरून !

प्रेयसीत का वहिनी ?
वहिनीत का प्रेयसी...?
परस्त्रीस का रे मना
अशा तऱ्हेने पाहसी ?

तुला भेटून बघून
मला काय लाभ झाला ?
जसा तेव्हा तसा आता
माझा पोपटच झाला...

तुझ्या मस्त दर्शनाने
आज भलतेच झाले...!
माझ्या स्वभावाचे अश्व
वारे प्याल्यागत झाले...!!

- खोडसाळ

......................................................

मोडतोडकाल : ०१ मे २००८ (जय महाराष्ट्र)

......................................................

(शरपंजर)

आमचे स्फूर्तिस्थान : पुलस्ति यांची सुरेख गझल शरपंजर


भावोजींना चढला बघ ज्वर
ताइटले, नवऱ्याला आवर

मेहुण्यांच्या गर्दीत हरवतो
घोवावरती ठेव तू नजर

नीळरंग त्या गोपी होता
राधे, चरफडशी कान्हावर

दे नवऱ्याला तसेच उत्तर
फ्लर्ट करुनी दे प्रत्युत्तर !

इतरां देता नयनांचे शर
'खोडसाळ' येई ताळ्यावर !

Newer Posts Older Posts Home

Blogger Template by Blogcrowds