आमची प्रेरणा :- जयशी अंबासकर यांची कविता अशक्य केवळ


कशास वावर मनात केवळ ?
भ्रतार असला अशक्य केवळ

नको अता तुज वरणभात मी
हवी काकडी खमंग केवळ

तुझ्यामुळे ही सुषुप्त गात्रे
सदा घोरणे तुझेच केवळ

जरा तरी तुज हुक्की यावी
कसे करावे उपास केवळ

हवी नव्याने सख्या उभारी
किती कराव्या खोड्या केवळ ?

प्रदीपपंत कुलकर्णी यांच्या "स्मरेना चेहरा आता...!" या कवितेने प्रेरित होऊन ...!



...........................................
स्मरे का चेहरा म्हणुनी...!
...........................................

किती हा काळ विरहाचा; तुझ्या कायम मनाईचा
स्मरे का चेहरा म्हणुनी मला दुसर्‍याच बाईचा ?

घशाची शुष्कता शमवायला शोधू कुठे टपरी ?
मला देशील का थोडा चहा तू दाट साईचा ?

कितीदा वाक्य उच्चारी, "तुझ्याशी लग्न का केले ?"
"कशाला ऐकला सल्ला न मी तेव्हाच आईचा ?"

जुन्या त्या भांडणांच्या तारखा का शोधशी आता?
इरादा फौजदाराच्याकडुनी सरबराईचा ?

कळीचा प्रश्न कानाआड केला पांडुरंगाने...
"तुझ्या नावात पांडू अन् तुझा का रंग शाईचा ?"

तुझ्या नावामुळे झाली कशी रंगीत ही जादू ?
फिकटले चेहरे सारे...म्हणाले, "फोन ’भाई’चा !"

असा आतून-बाहेरून काटेरीच आहे मी...
कुणी घेण्यास पंगा येत नाही लाल माईचा !

सफाईदार साबण लावला आहेस तू आधी...
सरावाने अता जमतो तुला स्मश्रू सफाईचा!

जमे हे काव्य थोडे; तोच होई वेळ ’खोड्या’ची
कुणी पत्ता दिला याला कवींच्या या सराईचा ?

- खोडसाळ
.............................................
पुनर्रचनाकाल ः २१ मार्च २००९
.............................................

(अज्ञेय)

आमचे प्रेरणास्रोत : कोहम् यांची गझल अज्ञेय

कविवर्यांचा वाटेवरला वृश्चिक आहे
म्हणून माझा जालावर बदलौकिक आहे

भक्ष्यासाठी वणवण करतो जालावरती
इलाज नाही, विडंबनाचे आह्निक आहे

तिला भेटण्या असेन गेलो अनेकदा मी
अंगाला ती कुठे लावते, नॉन्स्टिक आहे

मिठी सोडता घोरत पडतो खुशाल मेला
नवरोबांची ओळख ही सार्वत्रिक आहे

हात तिने हातात दिल्यावर नकोस थांबू
वाटायाचे तिला किती हा अरसिक आहे

कसल्या गप्पा लग्नाच्या तो कवी मारतो
करार हल्ली सौख्याचा नैमित्तिक आहे

नाही कौतुक, नाहित वाचक, 'अर्थ'ही नाही
जरी खोडसाळाची रचना मार्मिक आहे

आपल्या सर्वांच्या मायमराठीने सोडलेला सुटकेचा निश्वास सध्या मराठी जालविश्वात सर्वत्र ऐकू येत आहे. तिच्या या आनंदाला कारणही तसेच आहे. गेली काही वर्षे तिला पीळ पीळ पिळून घेतल्यावर श्री. मिलिंद फणसे यांनी आपली मेहेरनजर (पक्षी : वक्रदृष्टी) यावनी भाषेकडे, चुकलो, ज़ुबानकडे, वळवली आहे. (कोण आहे रे तो "बुरी नज़रवाले तेरा मुँह काला " म्हणणारा ?!) हे ऐकून मायमराठीस जरी हर्षवायू झाला असला तरी उर्दूअम्मी रडत रडत अश्फ़ाक़ परवेज़ कियानी व मुल्ला ओमरकडे गेल्याची खात्रीलायक बातमी ISI मधील आमच्या विश्वसनीय सूत्रांकडून मिळाली आहे.

तद्दन बाजारू हिंदी चित्रपटगीते ऐकण्यापलिकडे हिंदी/हिंदुस्तानी/उर्दूशी कोणताही संबंध आलेला नसताना मिलिंदमियाँना त्या भाषेत शेर लिहिताना (की कहताना ?) बघून आम्ही जलकर खा़क न होतो तर नवल ! लाहौल विलाकुवत ! अरे, चार-दोन हिंदी सिनेमे आम्हीही पाहिले आहेतच की. तो राजकुमार का कोण म्हणतो ना, "जानी, हम किसीसे कुछ कम है क्या?! हम हम है, बाकी सब पानी-कम है!" तेव्हा मिलिंदमियाँपासून स्फूर्ती घेऊन म्हणा किंवा जलकर खा़क हो‍ऊन म्हणा, आम्हीही ठरवले - यवनांवर नाही तर नाही, निदान यावनी(भाषे)वर तरी प्रभुत्व मिळवायचेच! देखना है ज़ोर कितना बाजू-ए-खोड्यामें है...


जिस ओर देखता हूँ कितनी बिमारियाँ हैं
हैज़ा, मलेरिया या सीनें धुवाँ धुवाँ हैं

बिजली को गुल कराके पूछें अवा़मसे वह
माथेंपे क्यों पसीना, क्यों बंद बत्तियाँ हैं ?

आए करीब इतने हम प्यार के सफ़रमें
गुस्सा मुहाफ़िजोंने दी खूब गालियाँ हैं

वह रूठनाभि, यारों, मेंहंगा हमें पडेगा
दीदारेअश्रफ़ी क्या जब चार बीवियाँ हैं ?

सायें हैं ज़िंदगीपर गुजरी हुई शबोंकें
हड़तालपर है बीवी, बच्चों को छुट्टियाँ हैं

लो, शाम आ गयी है उनकी शिकायतोंकी
इल्ज़ाम रातभर अब, मैं हूँ, सफ़ाइयाँ हैं

(चुंबन)

प्रेरणा : श्री. प्रसाद कोलते यांची कविता चुंबन


प्रियेचे पहिले चुंबन
हाय मजला असे भाजुन गेले
वैशाखातही नसतील भाजले
माळरानावरील दगड आणि धोंडे

तीच्या कम नीयर ओठांची
मजल्या मजल्यावर चर्चा झाली
टुणटुणलाही पालटुन नसती दिसली
अशी रुंदी आज मी बघितली

चुंबन तीचे घेताना
त्राहिची आशा मिटली
निशस्त्र मी शाकाहारी
ती मांसाहारात शिर-शिर-शिरली

तिचे चुंबन तिचे आलिंगन
वाटले नसावे सोसणे याहून काही
जीवन याहुन असावे काय भयंकर
नासावी जीवनाला हि अशी अख्ख्या का ही

Newer Posts Older Posts Home

Blogger Template by Blogcrowds