प्रेरणा : कोहम्‌ ह्यांची कविता "प्रेरणे, देऊ तुला चावी कशी ?"

प्रेरणेला, सांग, पटवावी कशी ?
टांग त्या कवितेस मी द्यावी कशी ?

स्वच्छ कागद नासतो बाळापरी
अक्षरांची धिंड काढावी कशी ?

आदळी जर हिमनगावर कल्पना
शब्दटायटॅनीक वाचावी कशी ?

काय ह्या अवजड विचारांचे करू ?
लेखनाची सूज उतरावी कशी ?

चालवूही शब्दवरवंटा अम्ही
काव्यचटणी फार वाटावी कशी ?

आतला लेखक असे जर संपला
वाचकांनी वाहवा द्यावी कशी ?

खोडसाळा, बेकरीला ये जरा
पाव, खारी त्याविना खावी कशी

आबाद

प्रेरणा :  'बहर' यांची मनोगतावर पदार्पणात "नाबाद" खेळी.

महाजालावर हा माझा पहिलाच प्रयत्न नाही. कृपया काही चुकल्यास टीकेचे दगड मारावेत.

रात्र होती.. नेहमीचा वाद होता
शांतता कसली, तुझा उच्छाद होता..

चोंदले होते तुझे की नाक माझे ?
एवढ्या साठीच का हा वाद होता?

केस होते, खोवलेले फूल होते..
शेपटा माझा कधी आपाद होता

लाच द्यावी लागली मज चुंबनाची
लाच देण्याचा मलाही नाद होता..

भूत हा खोड्या असावा पिंपळाचा
वारला होता तरी आबाद होता !

(डोळे)

मृण्मयीताईंचे "डोळे" इतके जुल्मी की रोखुनी पाहताच आम्हालाही डोळे आले. "(डोळ्यांत) वाच माझ्या तू गीत भावनांचे" असे आमच्या मनीचे मनोगत ग. दि. माडगुळकर आधीच लिहून गेलेत.  (अण्णा, उत्तम ते सगळं तुम्ही लिहून गेलात आणि आमच्या वाट्याला ही विडंबनं आली.  )

जालावरती शिकार करणे शिकू लागले डोळे
कवीकुळाचे मज खाऊ की गिळू लागले डोळे

सलज्ज झुकणे ताकाला जाउनी लपवणे भांडे
उघड उघड बरणीला आता भिडू लागले डोळे

नको नको ते खूप वाचले, अधू जाहले डोळे
मोतीबिंदू झाला, आता पिकू लागले डोळे

सही गुलाबी गालांची अन्‌ रूपरंग देखणे
तिला पाहता पटकन डावे मिटू लागले डोळे

मुक्ताई वा जनी नव्हे मी, शीघ्रकवी खोड्या मी
काव्य पाहुनी लगेच हे शिवशिवू लागले डोळे   

Newer Posts Older Posts Home

Blogger Template by Blogcrowds