आमच्या पाखरास उडण्याची प्रेरणा मिळाली अजबरावांच्या पक्षी कडून.
आज निराळी
सकाळ होती...
एक वेगळे
पाखरु येऊन
बसले होते
कट्ट्यावरती...
सगळी पोरं
जमली होती...
पाखरु त्यातच
रमले होते...
मला वाटले
पाखरास त्या
उडवून न्यावे...
याआधी की
त्या फडक्याने
मध्ये घुसावे...
चौपाटीची
वाट धरावी
चुकवून फादर...
खाऊ घालून
त्यास जरासे
जवळी घ्यावे...
पाखरु पण ते
अवली होते
भोळे नव्हते...
खाऊन - पिऊन
पसार झाले
बघता-बघता...
Labels: विडंबन
0 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)