खोडसाळाला काही मधुर रात्रीची सोबत-बिबत मिळत नाही. त्यामुळे चांदण्या रात्रीही लेखनकामाठीतच वाया घालवाव्या लागतात.
सांगा कुणी लेखकास
सोड हा यमकांचा ध्यास
मिसळले त्यात अनुप्रास
निसटली कवितेची कास
भुणभुणती शब्दांचे डास
एकेक ओळ लिहावी एकेक तास
असे वाटे साऱ्या वाचकांच्या मनास
आधीच उल्हास त्यात फाल्गुन मास
पाडल्याचा येत आहे वास
खोडसाळाला मिळाला काव्यघास...
खोडसाळाला मिळाला काव्यघास...
Labels: विडंबन
प्रेरणा : मिलिंद फणसे यांची कविता नेपथ्य
का असे विडंबन मम काव्याचे होते ?
माझेच फक्त की ज्याचे त्याचे होते ?
ठेचते, विखुरते तुकडे इकडे तिकडे
हे असेच का माझ्या हृदयाचे होते ?
लागते वळाया नजर षोडशीमागे
त्यामुळे मग हसे वार्धक्याचे होते !
कंचुकी कशाला दिलीस तू परिटाला ?
भलतेच रंगले चित्त तयाचे होते
सोडवे हवाई-मार्गमोह ना मजला
चोरटे प्रलोभन पवनपऱ्यांचे१ होते
मज लोभ, मोह अन् हाव असे स्वर्गाची
पण काय करू, भयही मरण्याचे होते
वेगळे मुंबई- आणि पुणेकर२ कोठे ?
असलेच फरक तर अभिमानाचे होते !
कवितागुण तुजला खोडसाळ ना दिसती
का वेध फक्त तुज वैगुण्याचे होते ?
१ : या लेखाशी या 'कविते'चा असूयाग्रस्त पोटदुखी व्यतिरिक्त कोणताही संबंध जोडल्यास सदरहू लेखक त्यास जबाबदार राहणार नाही.
२ : अत्यंत आगाऊ (इथे आगाऊ शब्दात श्लेष नाही!तो ज्या अर्थाने समोर येतो त्या अर्थानेच घ्यावा.) सूचना :- पुण्य -> पुण्यकर पुणे -> पुणेकर. समस्त पुणेकर व्याखेने (by definition) पुण्यवान असतातच, नाही का?
Labels: विडंबन
प्रसाद यांनी आपल्या हार्ड हिटिंग (यासाठी कोणीतरी मराठी प्रतिशब्द सुचवा रे) आणि अप्रतिम गझलेत जरी नोकरांना जात कुठली, धर्म कुठला शेटजी असे म्हटले असले तरी खोडसाळाची विडंबकाची जात काही जाता जात नाही. तेव्हा...
नोकरांना खाज सुटली, घर्म फुटला शेटजी
घोरतो लावून एसी मात्र टकला शेटजी!
एक वाटी उंदियोची सांडली रस्त्यावरी
अन तिथे रस्त्यावरी बैसून चरला शेटजी...
का जुन्या मालाप्रमाणे नाव सिन्हा लावता ?
का पटेलांचा, शहांचा भाव पडला शेटजी ?
का रिकामी पाडता रेशनदुकाने आमची ?
हाय, गोदामात सारा माल दडला शेटजी...
पाहता 'तसल्या' सुखांच्या जाहिराती रोज का ?
काय शेठाणीस तुमचा जीव विटला शेटजी ?
भाविकांची बोंब आणिक कर्णकर्कश आरत्या
मंदिरी येऊन बहिरा देव बनला शेटजी
ढोकळे, फरसाण, गाठ्या, अन बियरच्या बाटल्या
टंच मदिराक्षीस बघता नाच म्हटला शेटजी
रोज कोल्ह्यांच्या परी करता तुम्ही साळसुदकी
त्याच त्या करता कशाला रोज नकला शेटजी ?
चार क्विंटल ? आठ क्विंटल ? वाढवा ढेरी जरा...
एवढ्या वजनात कसले थंड पडला शेटजी ?
भुक्त आहे मी, जगी सर्वत्र कवितावानवा
खोडसाळा कोण देई रोज गझला शेटजी ?
प्रेरणा : आमचे प्रतिभासक्त डोळे दिपवणारी एक कूल कविता जिने आमच्यावर करणी केली. चाणाक्ष वाचकांना अधिक सां न ल.
...................................................
मी कवींस छळण्यासाठी गातो गाणी ...!
...................................................
मी खोडसाळशी घेऊन आलो वाणी !
मी कवींस छळण्यासाठी गातो गाणी !
ओढून इथे मज कुणी आणले नाही
राहण्यास आलो, शिकार करण्यालाही...
स्वादिष्ट खाद्य मज मिळेल याच ठिकाणी !
आनंद कवींना निखळ मिळू ना दिधला...
दुग्धात विडंबनखडा प्रत्यही पडला
वाचून तयांची सूरत उदासवाणी !
साधीच अपेक्षा...पूर्ण कुठे पण झाली ?
कविकुळात कोणी नाव न माझे घाली...
प्रतिसादयाचना केली केविलवाणी !
प्रेयसी ही किती किती समंजस माझी...
ही शांत राहते...सखी भेटता माझी
चोंबडी सखीही झाली आज शहाणी !
काहूर आतल्या आतच माझ्या दाटे...
वातूळ अन्न उदरात करी बोभाटे !
यापुढिल ओळखा तुम्हीच कर्मकहाणी !
सावळीच आहे बरी...सोबतिण माझी
रात्रीत येतसे...घरा सोबतिण माझी
आवाज न करता...येते ती अनवाणी !
वेशीवर माझी लाज मीच का टांगू ?
मी काय, कुणाला, कशास आता सांगू ?
अळिमिळी गुपचिळी, साऱ्यांचीच कहाणी !
मी कवींस छळण्यासाठी गातो गाणी...!
...................................................
- खोडसाळ
...................................................
लुडबुडकाल : १५ फेब्रुवारी २००८
Labels: विडंबन
प्रेरणा : माणूस१ यांची गझल गज़ल
मस्त ढाचा, रूपवैभव, माज होता
चालण्याचा काय तव अंदाज़ होता !
घालतो मोहून त्याला रोज दाणे
पारवा तो, हाय, कुर्रेबाज होता !
वाटले मीही करावे प्रेम थोडे
काढला गाली तिने आवाज होता
आग अंगातील विझली पूर्ण माझी
उतरला झटक्यात यौवनमाज होता
तोंडदेखी वाहवा ही करत नाही
वाचका, का बैसला आवाज होता ?
न्यून का दडते कधी आभूषणांनी ?
नाक नकटे, वर नथीचा साज होता !!
खोडसाळा रोजचा होतोय घाला
मूळ लेखक केव्हढा नाराज होता
Labels: विडंबन
आमची प्रेरणा अदितीताईंची सुंदर कविता/गझल काल सांगावा मिळाला.... आणि केशवसुमारांचे मजेदार विडंबन सोड असले नाद सगळे...
रोज डोळ्यांतून जाती
लाव त्या पाण्या कपाती !
थोरली नाकारली मी
धाकटी डौलात पाती
संपवे ना स्नान त्यांना
सोबतीने जे नहाती
ना जमाना सज्जनांचा
लाच ती सारेच खाती
आज कांगावा कशाला
काल जर आलीस हाती ?
लेखिकेचे काव्य पडले
खोडसाळा दैत्य हाती !
--खोडसाळ
(माघ शु.२ शके १९२९
९ फेब्रु. २००८)
(हाही प्रयत्न खोडसाळ आहे हे वे सां न ल)
Labels: विडंबन
प्रेरणा : अजब यांची रोटी, कपडा...(गजल)
पार्श्वभूमी : एका अंमळ जास्तच काळ उपवर राहिलेल्या मुलीचा आपल्या आईशी संवाद :
बेटी, हुंडा, मकान दे
जावयास तू गुमान दे...
बहिणींना दे सायकल तू
अम्हा उडाया विमान दे...
दार लोटते, अता तरी
जरा प्राय्वसी निदान दे!...
चढून ये पर्वती जरा
घरी मोकळेच रान दे!...
लक्ष वेधण्यासाठी मज
एक तंगशी तुमान दे...
पारध 'त्यां'ची करावया
भुवयांची मज कमान दे...
उपवर झाली कन्या तव
मुहूर्त पाहून दान दे...
नकोच पोकळ छातीचा
पती मला पैलवान दे...
पाठ सोड ना माते तू
सोबत 'ह्यां'ची जवान दे...
कृपा करी देवा, त्यांच्या
नजरेला ती बया न दे!...
आनंदाने जगेन मी
भ्रतार ताजा-तवान दे...
विडंबनं टाळण्या, अजब
जमीन तू गायरान दे!!...
भले नको देऊ प्रतिभा
खोडसाळ मज जबान दे!...
Labels: विडंबन