तेंडूची पाने

प्रेरणा : प्रदीप कुलकर्णी यांची अप्रतिम कविता ने पुन्हा मज माउली...!

..................................................
ने पुन्हा मजला मुली...!
..................................................

सोसवेना ही उन्हे; छायेत ने, शेतात ने !
ने पुन्हा मजला मुली, तू मस्त काळोखात ने !

भेटली येऊन लेले; जीव पण रमला कुठे ?
भेटली नेने नि चित्रे; मेळ पण जमला कुठे ?
डाव शेवटचाच...दुसरीस वरण्याच्या आत ये !

जेवुनी खानावळीचे यापुढे जगणे नको !
खाउनी पोहे-चहा हे उपवधू तगणे नको !
घाल मजला माळ; मज तू अन्नदरबारात ने !

ताट वाढावे असे की संपता संपू नये !
संपता पोऱ्या कुणी मज बिल कधी देऊ नये !
टिप न लागो द्यावया; घरच्याच हॉटेलात ने !

एवढे उपकार माझ्यावर जरा करशील का ?
काक पोटातील माझ्या शांत तू करशील का ?
न्यायचे तर ने यमा, भरपोट पण स्वर्गात ने !
* * *

हाय, जन्माला कसा आलाय सूकर हा पुन्हा...
जो कधी करणार नाही स्नान करण्याचा गुन्हा...!!
सोसवत हा गंध नाही; मज जरा हौदात ने !

घाल जन्माला विडंबन खोडसाळा तू पुन्हा...
जे कधी ठरणार नाही काव्यजगती या गुन्हा...!!
खंत अथवा खेद नाही; मज काव्यबाजारात ने !

* * *
मस्त काळोखातुनी तू मज सखे सज्जात ने !!

-खोडसाळ
..................................................
विमर्दनकाल :१९ ते २१ मार्च २००८
..................................................