प्रदीपपंत कुलकर्णी यांच्या "स्मरेना चेहरा आता...!" या कवितेने प्रेरित होऊन ...!
...........................................
स्मरे का चेहरा म्हणुनी...!
...........................................
किती हा काळ विरहाचा; तुझ्या कायम मनाईचा
स्मरे का चेहरा म्हणुनी मला दुसर्याच बाईचा ?
घशाची शुष्कता शमवायला शोधू कुठे टपरी ?
मला देशील का थोडा चहा तू दाट साईचा ?
कितीदा वाक्य उच्चारी, "तुझ्याशी लग्न का केले ?"
"कशाला ऐकला सल्ला न मी तेव्हाच आईचा ?"
जुन्या त्या भांडणांच्या तारखा का शोधशी आता?
इरादा फौजदाराच्याकडुनी सरबराईचा ?
कळीचा प्रश्न कानाआड केला पांडुरंगाने...
"तुझ्या नावात पांडू अन् तुझा का रंग शाईचा ?"
तुझ्या नावामुळे झाली कशी रंगीत ही जादू ?
फिकटले चेहरे सारे...म्हणाले, "फोन ’भाई’चा !"
असा आतून-बाहेरून काटेरीच आहे मी...
कुणी घेण्यास पंगा येत नाही लाल माईचा !
सफाईदार साबण लावला आहेस तू आधी...
सरावाने अता जमतो तुला स्मश्रू सफाईचा!
जमे हे काव्य थोडे; तोच होई वेळ ’खोड्या’ची
कुणी पत्ता दिला याला कवींच्या या सराईचा ?
- खोडसाळ
.............................................
पुनर्रचनाकाल ः २१ मार्च २००९
.............................................
Labels: विडंबन