आमची प्रेरणा : प्रदीप कुलकर्णी यांची गजल अखेर!
........................................
(अखेर!)
........................................
हात आताशा तुला आलो कुठे लावून मी?
क्लांत झालो शेवटी नुसताच न्याहाळून मी!
कोण जाणे झापते का सारखी पत्नी मला
दाखवावे शौर्य; अंधारात वेडावून मी!
बांधुनी ठेवायचे पदरी असे त्याला किती?
...दावणीला ठेवला मग दादला बांधून मी!
खायचे किंवा कसे; ठरवायचे आहेस तू...
ठेवले आहे शिळे तुज कालचे वाढून मी!
ओळखू येती न आता गाल माझेही मला
घेतले आहे किती रस्त्यात थोबाडून मी!
आणतो जोशात प्राणी एवढासा कंद हा
पाहिल्या कंदर्पपाकाच्या वड्या खाऊन मी!
वारसा माझा पुढे नेला कुणी हा? कोण हा?
वाचतो आहे असा कोणास कंटाळून मी?
राहिला नाही कवीचा अर्थ आता एकही...
शब्द त्याचे टाकले आहेत उलथावून मी!
एवढेही भक्ष कोणीही मला देऊ नये...
लेखना टाकीन सार्यांच्याच फस्तावून मी!
- खोडसाळ
................................................
पुनर्रचनाकाल : ८ ऑगस्ट २०१०
................................................
Labels: विडंबन