चाल : "देहाची तिजोरी, भक्तीचाच ठेवा... "
फाटक्या विजारी, बटणहीन लेंगा
घेतलास का रे, मूर्खा, बायकोशी पंगा ? ॥ध्रु॥
असे खास भितींवरला आरसा टपोरी
तरी लाज सोडून बाया उभ्या त्यासमोरी
तास तास पतिराजांना दाखवून ठेंगा ॥१॥
पिते दूध रत्तल रत्तल माय बायकोची
सुरस त्याहुनीही आहे कथा सासऱ्याची
जावयाघरी दारूची उपसतोय गंगा ॥२॥
काय मेहुण्याची सांगू थोरवी तुम्हाला
काल त्यास पोलीसांनी तडीपार केला
चंट मेहुणीच्या मागे लागतात रांगा... ॥३॥
मूळ जमीन : अतिशय प्रसिद्ध त्यामुळे ओळखायला अत्यंत सोपी.
ठग हे सारे बाळा
ठग हे सारे बाळा ॥ध्रु॥
कुणी न येथे भला-चांगला
जो तो बेरड मेला ॥१॥
जो तो द्रव्यामाजी जखडे
नजर न धावे तयापलीकडे
बाजारातिल परी सटोडे
घालीत टोपी त्याला ॥२॥
कुणा न माहीत नफा कधी ते
नुकसानीचे चित्रच दिसते
जळ्ळे मेले दलाल-अडते
जो पडला तो बुडला ॥३॥
Labels: विडंबन
मूळ जमीन : इथे (पान १) आणि इथे (पान २)पाहा.
साहित्याशी जडले नाते बोरूघाशाचे
विडंबन झाले कवितेचे ॥धृ॥
कविराजांनी धनू उचलिले गझल-रुबायांचे
पूर्ण जाहले विडंबकाच्या हेतु अंतरीचे
उडू लागले शब्दकावळे छचोर काव्याचे ॥१॥
वक्र टाळकी कसुन वाचती काव्य अर्थवाही
नयनांमाजी एकवटुनिया काकदृष्टि पाही
फुलू लागले फूल हळू हळू निजल्या मज्जेचे ॥२॥
सोकावुनिया जरी विडंबन पाडत तो राही
तडिताघातापरी भयंकर वाद तोंच होई
कविराजांच्या तक्रारीचे, बोल कोपल्याचे ॥३॥
अंगारुनिया आले डोळे, चरफडले राजे
मुक्त हासऱ्या प्रतिसादांचे बघुन सडे ताजे
पडू लागले तृतीय लोचन अमुच्यावर त्यांचे ॥४॥
हात जोडुनी म्हणे विडंबक तो कविराजासी
"आज विडंबन अर्पियले मी अपुल्या चरणासी"
संतापाने मिटले डोळे क्रुद्ध का कवीचे? ॥५॥
देवाज्ञेने स्फुरे अम्हाला रोज शब्दक्रीडा
अधिर लेखणी, अधिर तीहुनी डोक्यातिल कीडा
अर्थहीन हे चरण लावती लेबल पद्याचे ॥६॥
काव्याकाशी कशी भरावी उषःप्रभा लाल
उगी राहिलो वामांगी शब्देविण कंगाल
कवन रचुनिया धनी जाहलो शरसंधानाचे ॥७॥
नाही उरला राम, चालले ते वनवासाला
कविराजांच्या हात घालसी का कासोट्याला
त्यांच्या वर्मी घाव बैसले खो खो हास्याचे ॥८॥
खोडसाळ सांगाल अम्हाला का कविता लिहिता?
कविराजांचे सूर हरवले विडंबने बघता
साहित्याशी कसले नाते तुमचे डोंबलाचे? ॥९॥
...........................
या पोरट्या झणी
...........................
ही सोबती निशा...
गेली कुठे दिशा...?
करती रिता खिशा... होतात वेदना!
कपडे खरीदती...
खातात सागुती...
देतात मागुती... त्याची बिलं मला!
या पोरट्या झणी
अंधारल्या क्षणी
होतात ढेकणी... चावा कुठेतरी!
सांगू तरी कसे...?
झाले जगी हसे...!
गालावरी ठसे... वाटे तरी हव्या!
बाहेर खातही...
खाती घरातही...
नि येत-जातही... नाही म्हणू कसे?
नसतात या घरी...
डिस्कोत, पार्लरी...
ही व्यर्थ वैखरी... बोलू कुणासवे?
या त्याच त्या व्यथा
कविता यथा तथा
रंगाविना कथा... सांगायची कशी?
सरबत कधीतरी...
देतात त्या जरी...
द्राक्षासवे खरी... देतात साथ ना?
मी कोकरू कधी...
मी शिंगरू कधी...
मी वासरू कधी... हाकीत सारख्या!
लांबऽऽण लावतो...
अन् अंत पाहतो...
सारेच वाचतो... डोळे मिटून मी!
दीक्षा परी असे...!
रक्षा परी असे...!
शिक्षा परी असे... सोसायची मला!
अज्ञात वास हा...
नाकास त्रास हा...
घेताच श्वास हा... वांती ढसाढसा!
- खोडसाळ
.....................................
कालबाह्य
.....................................
आदरणीय ज्येष्ठ स्नेही विलासराव यांच्या सूचनेचा व आमचे परम-मित्र चित्त ह्यांच्या अपेक्षेचा मान राखून आम्ही स्वतंत्र कल्पनेवर आधारित रचना जमते का हे बघण्याचा प्रयत्न केला. 'प्रयत्ने वाळूचे कण रगडिता' गळलेले 'तेल' खाली देत आहोत. त्याला यथावकाश खमंग व खरमरीत प्रतिसादांची फोडणी मिळेलच .
हाती प्याला, ओठी हासू
शय्यी पिसवा रक्तपिपासू
समजो वा ना समजो कोणा
लेखन आहे अमुचे ढासू
भवभूती अन् ग़ालिब आम्ही
बोरू घासू, शाई नासू
मारावा पद्याचा धोंडा
अर्थाचे टोके अन् कोंडा
ओळींच्या ह्या दळणामधुनी
शोधीत बसले ते जिज्ञासू
शत्रू आम्ही गांभीर्याचे
साहित्यिक त्या व्यवहारांचे
कवितेच्या हमरस्त्यावरती
उभे टपोरी, लुब्रे वासू
शब्दांच्या ठिकऱ्यांशी खेळू
नाही काळू, नाही वेळू
जळी, स्थळी, काष्ठी, पाषाणी
कवितेचा करतो आभासू
Labels: कविता
आमची प्रेरणा : स्वप्न उन्हाचे...!
............................................
यत्न उल्हासाचे...!
............................................
फाल्गुनातला
उल्हास
घेतला
पेग
जरासा...
घेता
घेता
त्याचे
सोनेरीपण
डायल्युट
झाले...!
त्याच
क्षणी
कर टूर,
टूर वर
मेष
कापले...
मुलगी
घेते
ऊन
सावळी
भरीत
खाल्ले...!!
त्या
पेगातच
उल्हास
मणभर
अगदी
मणभर
यत्न
खोडकर
भोचक
केले...!
हिरवी
पिवळी
क्षितिजा होते
रूप
पाहुनी
नटरंगीचे
प्रच्छन्नतेने
जे
पाहिले...!!
- खोडसाळ
............................................
रंगारीकाम : ०४ ऑगस्ट २००८
............................................