( आमची प्रेरणा ..प्रसाद गोडबोले यांचा "एक अभंग" .... आणि संदर्भ विडंबन विषयक नवीन धोरण ...
कोणावरही वक्र टीका करण्याचा हेतू नाही , दुखावले गेल्यास माफी करावी )
नको 'खोड'दासा खोड्याला झोडपू
कानाला खडा मी लावलाहे
कोंबड्यांनी आता व्हावे चिंतामुक्त
उपरती जाहली मजला, देवाऽ
तुज हे न ठावं दिसे 'खोड'दासा
बुवा असे खोड्या, नाही बाई
वैतागू नकोसऽ असा खोडदासऽ
घेई खोडसाळास हृदयात
---------------------- 'जंत' खोडसाळ
( अवघड शब्दांचे अर्थ : लावलाहे - लावला आहे, उपरती - रतीची धाकती बहीण व सवत, मजला - खोडसाळाचा वरचा व कायम रिकामा असणारा अवयव)
Labels: विडंबन
मनोगतावर विडंबने प्रकाशित करण्याविषयी प्रशासकीय धोरणात मूलभूत फेरफार झालेला दिसतो आहे. आज मी एक विडंबन प्रकाशित केल्यावर त्यास १३ मिनिटांत प्रशासकांचा पुढील प्रतिसाद आला :
"मूळ लेखन प्रकाशित झाल्यावर दोन दिवस होऊन जाणे किंवा त्यावर किमान पाच प्रतिसाद येणे ह्यातले जे आधी होईल तोपर्यंत त्या लेखनावर विडंबन प्रकाशित करण्याचे थांबावे."
त्यानंतर काही मिनिटांत विडंबन प्रतिसादासहित अप्रकाशित करण्यात आले. या धोरणात्मक बदलाची माहिती मनोगतावरील इतर विडंबकांना असावी व असा प्रसंग त्यांच्यावर अनवधानाने येऊ नये यासाठी हा पत्रप्रपंच.
इतक्या वर्षांनंतर अचानक मनोगतच्या प्रशासकांनाही इतर काही संकेतस्थळांप्रमाणे विडंबनाची ऍलर्जी निर्माण व्हावी ह्याचे वैषम्य वाटते. असो. "तुका म्हणे उगी राहावे, जे जे होईल ते ते पाहावे"...
Labels: बातमी
आमची प्रेरणा : कैलास गायकवाड यांची गझल 'मारला गेलो'
परळला जायचे होते तिथे मी खारला गेलो
बसायाचे जिथे होते तिथे मी मारला गेलो
जिणे संपायला आले तरी ना बोहला चढलो
किती तरुणींकडोनी आजवर नाकारला गेलो
असा कवटाळुनी होतो दुज्यांच्या पट्टराण्यांना
दुपारी पाचला आलो, पहाटे चारला गेलो
गबाळ्यासारखा होतो परी पोरीस पटवाया
न होतो हॉट मी , कैसा तरी शृंगारला गेलो
अलभ्यच लाभ मी वदलो जरी आल्या श्वशूराला
तरीही बायकोकडुनी सदा फटकारला गेलो
तसा गोंडस नसे 'खोड्या' तरी मिष्किल स्वभावाने
किती 'केल्यात' मी कविता तरी गोंजारलो गेलो
Labels: विडंबन
प्रेरणा : "मल्मली तारूण्य माझे तू पहाटे पांघरावे"
वल्कली वार्धक्य माझे तू कशाला पांघरावे?
मोजक्या केसात माझ्या का जिवाला गुंतवावे?
लागुनी थंडी गुलाबी, शिरशिरी आली तरीही
घेउनी ब्लॅंकेट तू अन् मी दुलइमाजी निजावे
कापर्या माझ्या तनूची तार झंकारू न द्यावी
जे समेवर येत नाही, गीत ते का आळवावे?
रे तुला रात्रीस माझ्या, लोळण्याने जाग यावी
मी तुला जागे करावे, अन् स्वत: घोरत पडावे
Labels: विडंबन