प्रोफेसरांच्या (प्रा. सतीश देवपूरकर) बहुप्रसव व प्रतिभाशाली लेखणीतून झरलेल्या "कधी मी आगही प्यालो, कधी मी झोकला वारा!" ह्या गझलेने प्रेरित होऊन आम्ही केलेले हे पांढऱ्यावर काळे. प्रोफेसर, तुमच्याच शब्दांत सांगायचे तर,
"छान आहे तुझी गझल! आवडली.
फक्त अभिव्यक्ती थोडी अजून प्रभावी हवी होती.
आम्ही तुझी गझल अशी वाचून पाहिली......"
कधी मी एक पेग् प्यालो, कधी मी झोकल्या धारा!
कधी केलाय मी शिमगा, कधी केलाय पोबारा!
गळाले नाक चाफ्यासे तिचे सर्दीमुळे ऐसे
रुमालावर तिच्या वाहून तो सुकलाय लिप्तारा
तिचे ते ओठ सुजलेले, जणू बोटॉक्स केलेले!
कसे चुंबायचे त्यांना, तिच्या दातांसही तारा!
फिकिर नाही, जरी माझी निघाली धिंडही येथे;
जगाला लाभलो शायर, करिन हुकमी गझलमारा
दिल्या गझला किती त्यांना? कुठे मी मोजतो आहे?
मला पाहून केला वाचकांनी आज पोबारा
"मलाही" आकळेना का "स्वत:ची" आणि मग "माझी"
दिसे हा शेर 'खोड्या'ला द्विरुक्तीचाच डोलारा!
.....ना(ध्यापक) खोडसाळ
पद्यार्कचित्रण व निर्विष चिमटे विभाग,
रोजच्या खोड्या महाविद्यालय,
मु. पो. भादवि ४२०,
मराठी आंतरजाल
काव्यलेखनातून भरघोस कमाई कशी करावी: एक सहा-सूत्री योजना
कवी <इथे स्वत:चे नाव लिहा>
burning, then collapse
repeatedly on television
until I could see them clearly
when I shut my eyes.
The blackened skies even blotted out my vision,
until I screamed and threw myself on the floor
धोंडोपंत आपटे यांच्या फेसबुकवरील सुंदर गजलेच्या केशवसुमारांनी मनोगतावर केलेल्या गंभीर विडंबनाचे खोडसाळ विडंबन.
आज भर दिवसात म्हणजे फार झाले
प्रेम ना काबूत म्हणजे फार झाले
कोण दिसली हे असे स्वारीस ठाउक
मागुनी जातात म्हणजे फार झाले
नाहती कांता कधी होणार आता
मोजती वर्षांत म्हणजे फार झाले
दुष्ट हे सारे जरी नवरे तरीही
झिंगुनी येतात म्हणजे फार झाले
बसमध्ये आहे जरी गर्दी तरीही
झोंबुनी घेतात म्हणजे फार झाले
बोलण्याची स्पष्ट हे नाही मुभा पण
रात्रभर छळतात म्हणजे फार झाले
लाज तर काढेल ती दुनियेसमोरी
चोप भर रस्त्यात म्हणजे फार झाले
वेष तव पाहून होतो पेटलेला
मोजशी पोरात म्हणजे फार झाले
काव्य ते पाहून "खोड्या" पेटलेला
तो कवी तोर्यात म्हणजे फार झाले
Labels: विडंबन
प्रेरणास्रोत : निशिकांत यांची द्विभाषिक गझल "रूखी, सूखी, बासी दावत"
टिचभर गझला लिहिण्यासाठी रोज कशाला हवी कवायत?
खून पसीना छोडो, भैया, इतनी मुष्किल नहीं किताबत
पहा दीन वाचकांस देतो तत्परतेने गझल द्विभाषिक
सवाल मेरा आज कवी से, "गयी तुम्हारी कहाँ रिवायत?"
शेर सांगता दुसर्यांना आनंदित होतो कवी परंतू
कहनेवालें यहाँ हज़ारों, सुननेवाला मिले, गनीमत
दिवे लागले, अतिथी गेले, तूच उबारा माझा आता
सोनेसे जागना है बेहतर, तनहाईमें करें शरारत
मला न चिंता, न काळजीही, ज़नानखान्यामध्ये सुखी मी
सवाल मुझको है सिर्फ़ इतना, बनाम किसके करूँ मुहब्बत
अंधाराच्या किश्श्यांवरती आत्मवृत्त लिहिण्याला बसलो
माहताब शरमाकर बोली, "बेग़ैरत हो, मियाँ, निहायत"
अलिबाबाच्या गुहेत होत्या तिघी, संपदा, माणिक, नीलम
याद आ गयी मुझको भी किस वख़्त मगर कंबख़्त शराफत
लग्नावरती आज भरवसा कसा, कुणी अन् किती करावा?
निकाह फर्ज़ी, फर्ज़ी काज़ी, गले पड गयी मेह्र की आफत
दोषपूर्ण गझलांच्या "खोड्या" काढत केले लेखन सारे
अर्ज़ मेरी है यही खुदासे, रहे सुखनवर सभी सलामत
वाचकांची बोंबाबोंब (आणि शिव्या :) ) टाळण्यासाठी उर्दू शब्दांचे अर्थ खाली देत आहे.
किताबत - लेखन
रिवायत - परंपरा
गनीमत - पर्याप्त
शरारत - खोडसाळपणा, खोड्या
बेग़ैरत - निर्लज्ज
शराफ़त - सभ्यता
आफ़त - संकट
सुखनवर - कवी
सलामत - सुरक्षित
आमचा प्रेरणास्रोत : जयन्ता५२ ह्यांची वाचनीय गझल "भूक होती"
पोटात माझ्या चूक होती
अवस्था किती नाजूक होती
पुसतात मग तोंडास पाने
जी माणसे कामूक होती
कित्येक दिसले हासताना
ती पोरगी चाबूक होती
मग सोडले उपवास त्याने
काया तिची साजूक होती
नाते कधी ना जोडतो पण
श्वशुराकडे बंदूक होती :(
गरतीस मी भेटून आलो
मर्जी तिची ठाऊक होती
Labels: विडंबन