सांग कैसे खाज येता खाजवावे?
नाव ऍलर्जीस असल्या काय द्यावे?
बाहुल्यांचा माग मजला सोडवेना
घालणे डोळे तयांनी थांबवावे
ही गवाक्षांना असे माझी विनंती
बंद तोंडावर असे त्यांनी न व्हावे!
एकट्याने जागण्याला अर्थ नाही
जोडप्याने प्रहर सारे गाजवावे
ऐकले तू हे कधी घडलेच नाही
मी तरी का तोंड माझे वाजवावे?
खोडसाळा हाड नाही तव जिभेला
काय ह्या लुब्रेपणाला मी म्हणावे?
आमची प्रेरणा - सारंग ह्यांची गझल साज
Labels: विडंबन
प्रेरणास्थान - स्नेहदर्शन ह्यांची गझल आठवे मला
खोडसाळ हे खडे टाकणे पुन्हा पुन्हा
शोभते तुला न हे वागणे पुन्हा पुन्हा
रोज भेट द्यायचा का मला उगाच तू
देत वेगवेगळी कारणे पुन्हा पुन्हा?
रोखले किती जरी, रोज जागवायचे
त्यामुळे हलायचे पाळणे पुन्हा पुन्हा
सूतिकागृहात मी त्रास सोसला किती
अन तरी तुझ्यावरी भाळणे पुन्हा पुन्हा
खेळणी जिथे तिथे, बाहुल्या किती पहा
लेकुरांस त्रासुनी मारणे पुन्हा पुन्हा
खेप ही अखेरची ठरवणे पुन्हा पुन्हा
आठवा मला तरी लागणे पुन्हा पुन्हा
Labels: विडंबन
सुटुन जाता त्रास झालो
धोतराची कास झालो
काल मी संसार होतो
आज कारावास झालो
जाहलो मी भक्ष ऐसा
बायकोला घास झालो
मी परीक्षार्थी असा की
काठ शोधुन पास झालो
'एकता' रक्तात भिनली
मालिकांचा दास झालो
चहुकडे घोंघावणारा
चिकुनगुनीया डास झालो
मी तुझ्या ऒठां भिडाया
यमक झालो, प्रास झालो
कालची एकांकिका मी
तीन अंकी फार्स झालो?
साधनेचा तोल जावा
एवढा मी 'खास' झालो?
प्रेरणा : मानस६ ह्यांची गझल मी फुलांची रास झालो
Labels: विडंबन
दोन पेगांची नशा ती रिचवणाऱ्यांना विचारा
आठ पेगांची अवस्था बरळणाऱ्यांना विचारा
खूप दिवसांनी जराशी घेत बसले दोस्त होते
बाटली संपेल केव्हा झिंगणाऱ्यांना विचारा
राख झाले पूर्ण बंडल, खोकल्याची ढास आली
घेतले झुरके किती ते फुंकणाऱ्यांना विचारा
तेव्हढे गजरे फुलांचे मनगटाला माळुनी या
रसिकता त्यातील तुम्ही हुंगणाऱ्यांना विचारा
त्रास पत्नीचा किती ते सांगती नवरे जगाला
एकट्याचे दु:ख कोणी ब्रह्मचाऱ्यांना विचारा
वारसा आहे पित्याचा, खोडसाळा, नाव केवळ
माल कोणावर उधळला तीर्थरूपांना विचारा
आमची प्रेरणा - 'विक्षिप्त' ह्यांची गझल प्रश्न
Labels: विडंबन
आमची प्रेरणा - कवी नीलहंस ह्यांची गझल नको आयुष्यभर नात्यांतली घोटीव लाचारी जरूर वाचा.
कशी आयुष्यभर केली शिळीपाकीच न्याहारी
कसा संसार केला मी सवे घेऊन म्हातारी
मुलाच्या चेहऱ्याशी साम्य माझे ना जरी दिसले
तसा विश्वास आहे अन तसे हे सभ्य शेजारी
घसरता पाय थोडासा, करे ती वेगळी शय्या
किती रात्री अता माझ्या नशीबी थंड बेकारी
कशाला बंद सारे बार तू, आबा, असे केले
कुठे शहरातले जातील आता हे सदाचारी
किती चोरून दुसऱ्याच्या कवाफी पाडल्या गझला
कवी मी कोडगा ! राहीन मी आजन्म आभारी
Labels: विडंबन
आमचे प्रेरणास्थान : सारंग ह्यांची गझल पारिजात
कालचे वादे मुलींनी पाळले होते
अन फुलांचे ताटवे ओशाळले होते
वाटले मजलाच भेटायास तू आला
पण अबोलीलाच तू कवटाळले होते
एवढे गोंजारले मजला गुलाबाने
का मला पण मोगऱ्याने टाळले होते?
मीलनाच्याही क्षणी मी लाजले होते
आमचे हे पाहुनी चेकाळले होते
अंग सारे शेवटी रक्ताळले होते
नारिजातीने असे सांभाळले होते !!!
Labels: विडंबन
आमची प्रेरणा - प्रसाद ह्यांची काबिलेतारीफ़ गझल प्राण थोडासा जळावा लागतो
प्राण थोडासा जळावा लागतो
लाकडे नसता पुरावा लागतो
ताल कुठवर मीच सांभाळायचे?
नाच दोघांनी करावा लागतो
ऊब येण्याला जरा थंडीमध्ये
जीव थोडासा चळावा लागतो
रंगता तारुण्य बाईचे गड्या
तोल मर्दा सावरावा लागतो
सोड चरख्याच्या खुळ्या त्या कल्पना
फाळणीचा मोल द्यावा लागतो
पाकळ्या फुलल्यामुळे माझ्या अता
भृंग लोचट मज सहावा लागतो
प्रेम करतो मी पतंगासारखे
बस जरासा ढील द्यावा लागतो
कोण ही प्रीती? असे खाते कशी ?
रोज प्रेमाला पुलावा लागतो
ठेवता तू कागदावर लेखणी
खोडसाळाला सुगावा लागतो
Labels: विडंबन
पुढील विडंबन हे कोणत्याही विशिष्ट गझलेचे किंवा कवितेचे नसून ट-ला-ट प्रवृत्तीचे आहे. गझलेचे सारे तांत्रिक नियम पाळल्याने फार तर तिचा निर्जीव सांगाडा निर्माण होईल. काव्याचा प्राणवायू त्यात फुंकल्याशिवाय त्या सांगाड्याचा उपयोग काय? वानगीदाखल माझा खालील ट-ला-ट उपद्व्याप पहा :
मी मनावर प्रेम केले
तू तनावर प्रेम केले
प्रीत माझी शुद्ध होती
तू जनावर-प्रेम केले
संयमाने प्रेम खुलते
तू अनावर प्रेम केले
प्यार मज होती गरीबी
तू धनावर प्रेम केले
मज किलोने मोद होई
तू टनावर प्रेम केले
आस शहराची मला अन
तू वनावर प्रेम केले
आहे की नाही निरर्थक तुकबंदी ? म्हणूनच कोणीतरी (?विंदा) म्हटले आहे - "कवी थोडे, कवडे फार"
Labels: हजल
प्रेरणास्रोत : प्रवासी ह्यांची अप्रतिम गझल शोध घेते नजर का अशी वेंधळी?
चारचौघींपरी तू, कुठे वेगळी?
नेहमीसारखी ढिम्म तू राहिली
आज आलिंगनी हो तरी मोकळी
लाजणारी नको घेउ तू ओढणी
पाहु दे ना तुला मोकळी मोकळी
लाटणे घे करी, चार पोळ्या बडव
कोकलू लागली ही उदर-पोकळी
काय झाडूतल्या त्या हिऱ्या बोलल्या
मारली का मला सांग कोपरखळी?
तू मला दे झणी तंदुरी कोंबडी
मी तुला अर्पितो कोवळी मांधळी
कैद करताच तू कंप सुटला मला
रंगरूपास भुललो नि गेलो बळी
द्वाड पोरे तुला शीळ का घालती
चॊकलेटातली त्या दिसे ना अळी?
का विषय काढता इंद्रियांनो असे?
ती व्रतस्था असे सोवळी सोवळी
खोडसाळा जरी पान तू व्यापले
हाय, दुर्लक्ष करतात ना मंडळी !?
Labels: विडंबन